วันนี้มีงานแถลงข่าว (?) ของหนังสือรวมเรื่องสั้นที่ร้านป้านงค์ ซึ่งเรื่องทั้งหมดก็เริ่มที่วงเหล้า ณ ร้านป้านงค์นี่แหละ
ไปๆ มาๆ มันก็ออกมาเป็นหนังสือหนึ่งเล่ม แต่เรื่องที่จะเล่าไม่เกี่ยวอะไรกับหนังสือเล่มนั้น…
.
ได้เจอคนคุ้นเคยหลายคน แปลกหน้า(สำหรับเรา)หลายคน
ช่วงท้ายๆ ของวงเหล้า เราถูกถามอย่างเนิบๆ ถึงหลายสิ่งหลายอย่าง
ต้องยอมรับว่ามันก็เป็นคำถามที่เราถามตัวเองมาอยู่ทุกบ่อย: ทำอะไรอยู่ และกำลังจะทำอะไรต่อไป แน่ใจแค่ไหนกัน
.
วันนี้เราเจอกวีสองสามคน คนหนึ่งหอบหนังสือของตัวเองเล่มใหม่มาฝากพี่ๆ เป็นรวมบทกวีเล่มบางๆ ชื่อว่า ‘หนทางและที่พักพิง’
.
เรายังไม่ได้อ่าน และคิดว่าคงยากที่จะได้อ่าน (ผมแพ้บทกวี) แต่ชอบชื่อหนังสือนี้มาก
.
หนทาง – เป็นคำถามอมตะ ที่ไม่ว่าจะเดินอยู่ นั่งพักอยู่ หรือหลับใหลไม่รู้เรื่อง เราก็สับสนในหนทางเสมอ
ที่พักพิง – เป็นสิ่งที่เราต้องการ และบางทีเราเองก็ต้องเป็นที่พักพิงของบางคน บางสิ่ง เช่นกัน
.
หนทางและที่พักพิง เหมือนจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด และเราคิดว่าพร้อมจะสละทุกอย่าง…เพื่อมัน
แต่คิดอีกที (ในขณะนี้ ที่สติสัมปชัญญะเหนื่อยล้าเกินไป) เราจะสละอะไรเพื่อหนทางได้ล่ะ
เช่นกัน – เราจะทิ้งอะไรได้ล่ะเพื่อจะพักพิง
.
บางทีมันก็ยากเกินไปที่จะเข้าใจ
บางทีมันก็ยากเกินไปที่จะจริงใจต่อความรู้สึก
บางทีมันก็ป่วยการที่จะคิดอะไรในขณะมึนเมา
ต่อให้สมองสดใสก็ใช่ว่า ‘ความคิด’ จะช่วยเราได้
.
แต่คำถามเหล่านั้น จากพี่คนนั้น ก็เป็นคำถามที่มีตัวตนจริงๆ
คำถามที่จะจู่โจมเราเสมอในยามหัวใจอ่อนแอ และไม่แน่ใจในเส้นทาง
.
เราไม่อยากจะหลงทางบ่อยๆ นักหรอก
และบางทีมันก็ยากเหลือเกิน
กว่าจะพบเจอหัวไหล่ที่เราพร้อมจะทิ้งกายลงพักพิง
.
primitivesoul 