แคร์รอตบนดวงจันทร์
พิมภรากร นิยมานนท์ (โอเปิ้ล)
มติชน 2554
ปกหลังเขียนว่าอยู่ในหมวดสารคดี แต่ข้าพเจ้าคิดว่าอยู่หมวดวรรณกรรม looser มากกว่า เป็นหนังสือเล่มบางๆ ว่าด้วยชีวิตระหกระเหินของหญิงสาวคนเมืองที่มีความฝัน แล้วหนีหนี้ไปเลียแผลที่เมืองปาย เพื่อที่จะล้มลุกคลุกคลานและได้แผลใหม่ๆ อีกหลายแผล
ถ้าจะเขียนบรรยายสั้นๆ ว่าเป็นเรื่องของการทำตามความฝัน เหล่าคนพันธุ์โรแมนติกคงซี้ดปาก (แต่ไม่ซื้อหรอก.. “เรื่องฝันๆ ของตัวฉันเองก็มี จะไปอ่านฝันของยัยโอเปิ้ลมันทำไม?”)
ส่วนมนุษย์อีกจำพวกคงไม่แยแส (“ตูจะมาเสียเวลาอ่านเรื่องฝันเฟื่องของผู้หญิงบ๊องส์ๆ คนนี้ทำไม?”)
ผู้เขียนเล่าเรื่องได้สนุกมาก สนุกเหมือนเวลาเรานั่งฟังเรื่องหายนะชีวิตของเพื่อนบางคนแล้วขำก๊ากๆ น้ำตาไหลนั่นแหละ
หากเป็นนิยาย ตัวเอกของเรื่องคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากปาย–เมืองเล็กๆ ธรรมดาที่โดนครอบงำทับถมด้วยความฝันของใครต่อใคร ที่ใช้ชีวิต หายใจหรือถอนใจ
อาจสามารถเยียวยาจิตวิญญาณได้ดีกว่าหนังสือธรรมะ เพราะเอาเข้าใจจริงมันไม่ได้เหมาะกับนักอ่านช่างฝัน ปลอบประโลมโอ๋ใครให้หายเจ็บ แต่เหมาะกับคนซาดิสต์ที่เคี่ยวกรำกับชีวิตตนเอง
primitivesoul 