ถ้าคุณยืนอยู่หน้าสายพาน แล้วขันน๊อตทุกวันเป็นเวลาสิบปี แน่นอนว่าคุณย่อมเป็นนักขันน๊อตผู้สามารถ
ทำนองเดียวกัน เพื่อนที่ยืนข้างๆ ย่อมทนงตนว่าเป็นนักพ่นสีฝีมือฉกาจ หน่วยวัดคือ x ชิ้นต่อวินาที
ถัดไปไม่ห่าง นั่นก็นักตอกตะปูในตำนาน
ถึงเวลาพักกลางวัน พวกเขาอาจสนใจใคร่รู้ ว่าพ่นสียังไง หรือกล้ามเนื้อมัดไหนใช้ตอก มัดไหนใช้ไข …แต่ก็อาจจะไม่
พวกเขาก็แค่รีบกินให้มันเสร็จไป แล้วกลับไปใช้ความทรงจำของกล้ามเนื้อ ขยับขึ้นลงซ้ำซ้ำ ถ้ามีโอกาสสักหน่อยให้วิพากษ์วิจารณ์ความเรียบของเม็ดสี นักตอกและนักไขในตำนานจะไม่รอรี …ในทางกลับกันก็เช่นกัน
ถ้าหากเขานึกสนุกแลกยูนิฟอร์มกันใส่ แลกเครื่องมือที่ใช้ แลกตำแหน่งหน้าที่ ผลผลิตคงร่วงกราวรูดเหลือ x ชิ้นต่อนาที
เมื่อคุณยืนอยู่หน้าสายพาน คุณได้บางอย่างมา คุณก็เสียโอกาสที่จะได้บางอย่างไป
แต่จะเลวร้ายกว่านั้น ถ้าคุณไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง