บางคราว เรานั่งคุยกับตัวเองในร้านที่ว่างเปล่า
เป็นโต๊ะแรกของค่ำคืนแสนเยาว์
เพลงที่เขาเลือกเปิดบรรเลงและฝากรอยกระเพื่อมไว้ทุกหยาดหยดพร่างพรมบนร่างเหี่ยวแห้งให้ชุ่มชื้นฟื้นคืนสภาพ
เป็นเวลาที่น่าหวงแหน เพราะมันมีแค่ชั่วครู่ ก่อนที่สรรพสิ่งจะเติมเต็มที่ว่างในร้าน
ทีละอย่าง ทีละคน หนุ่มสาว คนทำงาน เด็กเสิร์ฟเพิ่งฟื้นจากฝันกลางวันตื่นตอนสามทุ่ม ขวดเปล่า จานอาหาร ภาชนะทั้งเต็มทั้งเปล่ามากมายเคลื่อนเข้ามาในร้าน เพื่อยึดครองพื้นที่ว่างภายใน
กระทั่งเสียงเพลง ก็พยายามยึดครองอาณาเขตของตนแข่งกับเสียงสนทนาจากแต่ละโต๊ะที่ฟังไม่ได้ศัพท์
พลัน เรากลายเป็นสัตว์ที่สื่อสารกันไม่รู้เรื่อง
ค่ำคืนล่วงเข้าสู่วัยกลางคน บางคนพร้อมปลดปลงชีวิตเสียตั้งแต่ตอนนี้
หนีกลับบ้าน
ไปนั่งคุยกับความเงียบ และรินเติมภาชนะว่างเปล่าให้ตัวเอง.