ครั้งวัยเยาว์เราอาจลืมความผิดหวังได้ง่าย เพราะมีโอกาสอีกมากมายให้เริ่มใหม่
ประโยคข้างบนเป็นข้ออ้างของผู้ใหญ่ ผู้ทอดอาลัยในความผิดหวังของตนเอง
ครั้งวัยเยาว์เมื่อเราผิดหวัง ก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะถล่มทลาย
“แต่มันก็ไม่ถล่มหรอกนะ…”
ผู้ใหญ่คนเดิมปลอบ
ความผิดหวังเดินทางมาเยือนเราอยู่เสมอ บางครั้งทิ้งช่วงห่างนานนานที แต่บางทีมาถี่ๆ เหมือนจะคิดถึงเรามาก
เวลาความผิดหวังเคาะประตูเด็กๆ ก็สะดุ้งเฮือก
แต่ใช่ว่าผู้ใหญ่ทุกคนจะสามารถเดินไปเปิดประตูได้อย่างสง่าผ่าเผย
แล้วผู้ใหญ่คนเดิมก็พูดอีกครั้ง
“โลกยังไม่ถล่มหรอกนะ…”
“แล้วจะให้ัฉันทำยังไง!”
เด็กตะโกนออกไปเพราะหมดความอดทน (แต่ไม่เป็นไรหรอก เด็กไม่ควรต้องฝืนทนอะไรมากเกินไป)
ผู้ใหญ่ได้แต่เงียบแล้วจากไป
เพราะความผิดหวังกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตู
ก๊อก
ก๊อก
แด่น้องชาย ในความผิดหวังลูกใหญ่ก้อนแรกๆ ของชีวิต
primitivesoul 