ทรงจำ

เมื่อหลายปีก่อนผมเคยเขียนไดอารีออนไลน์อย่างต่อเนื่อง บางช่วงเขียนแทบทุกวัน บางช่วงก็เว้นวรรคสัปดาห์บ้าง เดือนบ้าง แต่ก็ไม่ได้ห่างหายไปนานจนลืมเลือน

บ้างเป็นเหตุการณ์เรื่อยเปื่อย บ้างเป็นเสี้ยวอารมณ์ หากจะถามว่าบันทึกไว้ทำไม ก็คงจะอธิบายได้ว่ามันเป็นบันทึกเพื่อกันลืม แต่น่าแปลกอยู่อย่าง พอเวลาผ่านไป นานนานทีผมคุ้ยเข้าไปในวันวานเหล่านั้น สิ่งที่เขียนไว้กันลืม — ผมลืมสิ้น

จริงๆ ก็ไม่ได้หมดจดขนาดนั้น… แต่คล้ายกับอ่านข้อความของคนแปลกหน้า

 

มันน่าแปลกตรงที่ว่า หลายต่อหลายสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะบันทึก ผมกลับจดจำมันได้แม่นยำ ทั้งXXX และXXX และยังXXXนั่นอีก

ที่ไม่บันทึกก็เพราะมันเป็นเรื่องไม่น่าจำบ้าง เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะมีหลักฐานหลงเหลือบ้าง เป็นความเจ็บปวดที่ไม่มีค่าให้รำลึกบ้าง หรือกระทั่งสามัญธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ

แต่ผมก็จำมันได้

 

. . .

 

บันทึกหน้านี้เขียนขึ้นมา เพราะระลึกได้ว่า ในช่วงวัยหนึ่งเราเองเป็นคนหวงอดีตขนาดไหน
ช่างเก็บช่างสะสมคืนและวันเพียงไร
แม้สุดท้ายข้อสรุปของวันนี้จะบอกว่า บันทึกไม่สามารถจารึกคืนวันที่ไม่เปลี่ยนแปร

พอเรื่องราวนั้นหยุดนิ่ง
มันก็ไม่ใช่ ‘เรื่อง’ ของ ‘เรา’ อีกต่อไป